Aşık Veysel

Aşık Veysel, 25 Ekim 1894 tarihinde Sivas’ın Şarkışla ilçesine bağlı Sivrialan köyünde doğmuştur. Asıl adı Veysel Şatıroğlu’dur. Yedi yaşındayken geçirdiği çiçek hastalığı nedeniyle iki gözünü de kaybetmiş, bu olay hayatının dönüm noktası olmuştur. Görme engelli oluşu onu iç dünyasına yöneltmiş, duygu ve düşüncelerini saz ve söz aracılığıyla dışa vurmasına vesile olmuştur. Babasının ona hediye ettiği bağlama sayesinde halk ozanlığıyla tanışmış ve zamanla kendi şiirlerini yazmaya başlamıştır. Aşık Veysel’in şiirlerinde aşk, doğa, insan, vatan, ölüm, Atatürk ve yaşam gibi konular sade ama derin bir dille işlenmiştir. O, duygularını genellikle halkın anlayabileceği yalınlıkta ama evrensel anlamda güçlü imgelerle aktarmıştır. Hece ölçüsüyle yazdığı şiirlerini bağlama eşliğinde seslendirmiş ve Anadolu insanının sesi olmuştur. Cumhuriyet’in ilanından sonra özellikle Köy Enstitüleri'nde görev alarak halkla birebir temas kurmuş, eğitici ve öğretici yönüyle de büyük takdir kazanmıştır. Veysel, “Uzun İnce Bir Yoldayım”, “Benim Sadık Yarim Kara Topraktır”, “Dostlar Beni Hatırlasın” ve “Güzelliğin On Para Etmez” gibi unutulmaz eserleriyle Türk halk edebiyatının zirve isimlerinden biri haline gelmiştir. Şiirlerinde sadece bireysel duygular değil, toplumsal mesajlar da ön plandadır. Hayat felsefesi, doğayla uyum, insan sevgisi ve kaderle barış içinde yaşama arayışı onun dizelerinde hissedilir. 21 Mart 1973 tarihinde doğduğu köy olan Sivrialan’da hayata veda eden Aşık Veysel, arkasında yalnızca eserler değil, aynı zamanda güçlü bir kültürel miras bırakmıştır. Bugün onun adıyla anılan okullar, müzeler, parklar ve anma etkinlikleri, halkın belleğindeki yerini koruduğunun bir göstergesidir. Aşık Veysel, Türk halk edebiyatının yaşayan vicdanı, halkın diliyle konuşan büyük bir ozan olarak hafızalarda yaşamaya devam etmektedir.